Blog aplikacji Polskie Góry  

Na moim blogu obejrzysz setki zdjęć panoram górskich z opisami, a także poznasz wiele ciekawych pojęć, takich jak: undulacja, refrakcja, deniwelacja, deklinacja, inklinacja, analemma, paralaksa, aberracja, dystorsja. Zbyt skomplikowane? To dowiesz się np. dlaczego o wschodzie i zachodzie słońce jest czerwone oraz dlaczego lepiej nie stawać z boku na zdjęciu grupowym. Na dole ekranu znajduje się spis treści wszystkich wpisów na blogu. Zapraszam :-)

^/\^ Robert Celiński, autor aplikacji Polskie Góry ^/\^

10 lipca 2023 - The LOOP w 3 dni - realizacja (edytowany)

The LOOP w 3 dni! :-) W dniach 7-9 lipca przebiegłem trasę The LOOP - nowej pętli, którą wyznaczono w "moich" Beskidach po istniejących już wcześniej szlakach PTTK. Trasa prowadzi z Bielska-Białej przez Beskid Śląski, Żywiecki i Mały. Według zegarka wyszedł mi sumaryczny dystans 226,1 km, a przewyższenie 10300 m w górę i w dół. Trasę podzieliłem na 3 odcinki. W piątek pobiegłem z Bielska-Białej na Szyndzielnię w Beskidzie Śląskim, a potem przeprawiłem się w Beskid Mały (po drodze Magurka Wilkowicka, Czupel, Czernichów, Żar, Kiczera, Przełęcz Kocierska, Kocierz Rychwałdzki, Łysina, Wielki Gibasów Groń), po czym kierowałem się w stronę Zawoi (po drodze najwyższy na tym odcinku Jałowiec), gdzie nocowałem. Wyszedł czas 14:11, dystans 84,4 km, przewyższenie +3850/-3700 m. W sobotę pobiegłem przez Beskid Żywiecki z Zawoi do Węgierskiej Górki. Po drodze zaliczyłem między innymi Babią Górę i Pilsko. Wyszedł czas 14:50, dystans 69,1 km, przewyższenie +3200/-3400 m. Z Węgierskiej Górki odebrała mnie żona i nocowałem w domu w Bielsku-Białej, by następnego dnia rano wrócić autem do Węgierskiej Górki na start kolejnego etapu. W niedzielę pobiegłem przez Beskid Śląski z Węgierskiej Górki do Bielska-Białej. Po drodze: Barania Góra, Przełęcz Kubalonka, Stożek, Czantoria, Ustroń, Równica, Brenna, Błatnia, Klimczok i Szyndzielnia. Wyszedł czas 16:48, dystans 72,6 km, przewyższenie +3250/-3200 m. W sumie czas od startu do mety wyszedł 63:46 (2 dni, 15 godzin i 46 minut), a czas na trasie 45:49. Przez te 3 dni towarzyszyły mi piękne widoki i upał - w kolejnych dniach było 26, 27 i 28 stopni w cieniu, a co dopiero na otwartej przestrzeni w słońcu :-o Do pokonania trasy podszedłem bardziej turystycznie niż sportowo. Nie biegłem na czas, tylko po prostu chciałem się wyrobić, żeby potem się wykąpać i pospać w komfortowych warunkach. Na trasie zatrzymywałem się na robienie zdjęć panoram górskich (zrobiłem kilka fotek aplikacją Polskie Góry, resztę panoram planuję opisać na spokojnie za jakiś czas właśnie przy pomocy tej aplikacji), wchodziłem na wieże widokowe i przede wszystkim skrupulatnie zbierałem pieczątki do książeczki The LOOP ;-) Był to na pewno jeden z moich najfajniejszych projektów biegowo-górskich i będę miał z niego fantastyczne wspomnienia :-)

Czas pokonania The LOOP od startu do mety w 2 dni, 15 godzin i 46 minut na razie (stan na sierpień 2023) jest rekordem trasy. Znam biegaczy ultra, którzy daliby radę go znacząco pobić, sam zresztą się do nich zaliczam. W 2013 roku ukończyłem pierwsze zawody Beskidy Ultra Trail na dystansie 220 km z przewyższeniami blisko +/- 11000 m w górę i w dół, a trasa miała wtedy bardzo podobny przebieg jak The LOOP - część odcinków pokrywała się. Całość zajęła mi wtedy 43 godziny, więc znacznie krócej niż teraz The LOOP, ale wtedy biegłem praktycznie bez przerwy, również w nocy. Jeżeli ktoś jest doświadczonym biegaczem ultra, lubi biegać w nocy (ja niespecjalnie) i dobrze opracuje trasę logistycznie, to powinien dać radę przebiec The LOOP w 35 godzin, a nawet szybciej.

7 lipca 2023 - The LOOP - trasa przez Beskid Mały (głównie)

Trasę The LOOP podzieliłem na 3 odcinki do pokonania w kolejnych dniach. Pierwszy dzień miał być najtrudniejszy - planowałem zrobić najdłuższy odcinek z największym przewyższeniem - z Bielska-Białej do Zawoi, głównie przez Beskid Mały. Trasa prowadziła z pętli autobusowej przy dolnej stacji kolejki na Szyndzielnię do schroniska na górze, a stamtąd w dół na Kołowrót i Kozią Górę. Zbiegłem do Bystrej, zostawiając za sobą Beskid Śląski, po czym przeprawiłem się asfaltem do Wilkowic, by wyjść na Magurkę Wilkowicką - pierwszy szczyt w Beskidzie Małym. Na polanie zainteresowały mnie dwa samochody z rejestracjami zaczynającymi się od "SB" - jak te z Bielska-Białej, tylko że wyglądały nieco inaczej niż nasze, polskie. Okazało się, że to były rumuńskie auta z regionu Sibiu - co za zbieg okoliczności. Z Magurki pobiegłem na Czupel - najwyższy szczyt Beskidu Małego, a potem w dół do Czernichowa. Tam nadal trwały remonty dróg po obu stronach Jeziora Międzybrodzkiego. Przeprawiłem się do Międzybrodzia Żywieckiego i przeszedłem bokiem lotniska, oglądając samoloty i szybowce. W sklepiku przy dolnej stacji kolejki kupiłem małą tubkę kremu do opalania, żeby uzupełnić ochronę przed słońcem. Na Żarze było bardzo gorąco (jak sama nazwa wskazuje), aż po wejściu na szczyt zakręciło mi się w głowie. Wcześniej piłem bardzo dużo wody, ale to jak widać nie wystarczało. Chciałem się schłodzić wewnętrznie, ale do budki z lodami była kolejka z małymi dziećmi, więc po chwili stania w niej udałem się do kawiarni, gdzie sprawnie zamówiłem mrożoną kawę. 20 minut w chłodniejszej kawiarni postawiło mnie na nogi i wyruszyłem na Kiczerę. Chwila na zdjęcia i zacząłem zbiegać na Przełęcz Isepnicką, po czym kierowałem się w stronę Przełęczy Kocierskiej. Do tej pory od momentu zbiegnięcia do Czernichowa miałem duże obawy, czy uda mi się ukończyć zaplanowany odcinek w takim upale. Rozważałem różne opcje - zejście z trasy przy drodze nr 946 (za Beskidem Małym) lub nawet skończenie na Przełęczy Kocierskiej. To oczywiście spowodowałoby, że cały plan ukończenia The LOOP w 3 dni zakończyłby się fiaskiem. Na szczęście pogoda przez Przełęczą Kocierską zaczęła mi sprzyjać - niebo się zachmurzyło i zrobiło się chłodniej. W karczmie na przełęczy poprosiłem o jakieś szybkie danie wegetariańskie. Pani zaproponowała pierogi i usłyszałem, że z gruszką i orzechami, więc zrozumiałem, że owocowe. Dostałem trochę co innego - farsz był ze szpinaku i sera feta, do tego tłusta polewa do pierogów wegeteriańska nie była, ale zjadłem. Chyba byłem mało kontaktowy przy składaniu zamówienia, a także po wyjściu z karczmy, bo zaliczyłem dwie proste skuchy nawigacyjne - najpierw pobiegłem naokoło asfaltem, a potem nie znalazłem zejścia zielonego szlaku z drogi 781 w dół, choć przecież przebiegałem tam wcześniej już kilka razy. To miejsce jest źle oznakowane i trzeba zejść na ścieżkę polną przy początku barierki. Ja pobiegłem dalej i potem musiałem schodzić z drogi stromym zboczem w stronę Kocierza Rychwałdzkiego. Stamtąd znowu trzeba było piąć się w górę na Łysinę, a po osiągnięciu grzbietu kierować na wschód w stronę Wielkiego Gibasów Gronia. Ten odcinek na szczęście jest relatywnie płaski, więc pokonałem go dość szybko. Chata Gibasówka niestety była zamknięta, więc nie przybiłem tam pieczątki do książeczki. Wszedłem za to na Wielki Gibasów Groń, nadrabiając nieco trasę poza szlakiem, do tego w terenie o bardzo słabej przebieżności (trzeba było "płynąć żabką" między choinkami). Z Przełęczy pod Mladą Horą zbiegłem w dół na południe w stronę drogi 946 i Ślemienia, zostawiając za sobą Beskid Mały. Byłem tam relatywnie wcześnie i wróciły moje nadzieje na dobiegnięcie tego dnia do Zawoi. Żywiecki Park Etnograficzny w Ślemieniu był już nieczynny, więc o pieczątkę poprosiłem w pobliskim sklepie. Trasę na Gachowiznę, do Huciska i osiedla Zagrody już znałem, ale kolejnym odcinkiem na wschód biegłem pierwszy raz w życiu. W Chatce Pod Solniskiem (SST Adamy) spotkałem Michała Dębowskiego - trenera ze Sprintu Bielsko-Biała. Pomógł mi sprawnie ogarnąć wodę i pieczątki, porozmawialiśmy trochę, po czym wyruszyłem na Jałowiec. Na początku trasę dałoby się znacząco skrócić dystansowo i przewyższeniowo, biegnąc po płaskim na południe czerwonym szlakiem chatkowym. Ja jednak poruszałem się zgodnie z mapą The LOOP - wyszedłem na Opuśniok zielonym szlakiem, by zbiec nim w dół do niebieskiego szlaku i wrócić nim na południe do złączenia ze szlakiem chatkowym. Bez tego Opuśnioka byłoby znacznie szybciej i mniej bym się zmęczył, ale poruszałem się zgodnie z wyznaczoną trasą i przynajmniej zaliczyłem nowy szczyt do kolekcji. Podejście na Jałowiec było wymagające, bo to najwyższy szczyt tego dnia - wyższy od zaliczonej rano Szyndzielni. Na Jałowcu nacieszyłem oczy widokami i zrobiłem kilka zdjęć. W mojej głównej komórce niedługo później wyczerpała się bateria, ale na szczęście miałem drugi telefon - też Samsung Galaxy A20e. Bardzo lubiłem ten model, a kiedy w pierwszym telefonie pękła mi szybka, kupiłem sobie drugi taki sam. Ten z pękniętą szybką wykorzystuję jako zapasowy, a do tego przełożyłem do niego kartę z internetu domowego. Na trasie The LOOP miałem zatem dwa działające telefony z zasięgiem - to duży komfort. Dodatkowo telefon doładowywałem w schroniskach, bo wziąłem ze sobą ładowarkę. W obu telefonach miałem zainstalowaną aplikację RunCalc, żeby rejestrować trasę, sprawdzać docelowy ślad i pozycję na mapie (do aplikacji RunCalc miałem wgranego tracka i mapę ze szlakami), a jeden telefon na bieżąco wysyłał moją pozycję, żeby można mnie było śledzić. Dodatkowo pożyczyłem zegarek GPS od żony, w którym bateria trzyma bardzo długo - przez 15 godzin zużywałem około 50% baterii. Pod względem technologicznym byłem zatem bardzo dobrze przygotowany do pokonania The LOOP ;-) Z Jałowca zbiegłem do Zawoi Wełczy, a stamtąd trzeba było się jeszcze wejść na Halę Barankową, po czym spaść do Zawoi Wilcznej. Kiedy dobiegałem do pensjonatu Beskid, robiło się już ciemno. Na miejscu w pokoju czekały na mnie moje dziewczyny. Wcześniej tego dnia wiele razy rozmawiałem z Anią przez telefon i słyszałem też Amelkę, a teraz w końcu mogliśmy się zobaczyć. Nie miałem jednak dużo czasu na celebrowanie spotkania - trzeba było się wykąpać, zjeść i iść spać, bo następnego dnia rano czekała na mnie Babia Góra.

7 lipca 2023 (piątek) - Trasa przez Beskid Mały (głównie) - czas 14:11, dystans 84,4 km, przewyższenie +3850/-3710 m

Opisana panorama z Koziej Góry - widok na publiskie szczyty Beskidu Śląskiego:

Opisana panorama spod Koziej Góry - widok na odległe Tatry, Beskid Żywiecki i najwyższe w Beskidzie Śląskim Skrzyczne:

Widok z Magurki Wilkowickiej:

Obiecałem, że opiszę kilka panoram z trasy The LOOP, więc zamieszczam panoramę z Góry Żar :-) Po lewej stronie widoczny Beskid Żywiecki, w oddali Mała Fatra na Słowacji (dobrze widoczny charakterystyczny Wielki Rozsutec), po prawej stronie Beskid Śląski z najwyższym Skrzycznem, zaliczanym do Korony Gór Polski. Na dole Jezioro Żywieckie w dwóch fragmentach oraz początek Jeziora Międzybrodzkiego poniżej zapory w Tresnej.

Wczoraj opublikowałem opisaną panoramę z Góry Żar, na której Skrzyczne było widoczne po prawej stronie, a dzisiaj rzut oka z tego samego miejsca, ale bardziej w prawo - Skrzyczne jest po lewej stronie zdjęcia, a na środku widzimy najwyższy grzbiet Beskidu Małego, przebiegający przez Rogacz, Czupel (najwyższy w paśmie, zaliczany do Korony Gór Polski, dlatego opatrzony specjalnym polskim tłem opisu), Polanę Spalone i Magurkę Wilkowicką. Po prawej stronie widać też nieco niższą Sokołówkę, której grzbiet schodzi dalej na Przełęcz Przegibek, oddzielającą dzielnicę Straconka w Bielsku-Białej od Międzybrodzia Bialskiego. Po prawej stronie widać również niewysoki Nowy Świat ponad Międzybrodziem Bialskim.

Widok z Żaru w kierunku masywu Gaiki - Hrobacza Łąka:

Widok z miejsca startowego paralotniarzy na Żarze w stronę Jeziora Czaniec:

Widok z Żaru na szczyty ponad zbiornikiem elektrowni szczytowo-pompowej:

Ponad grzbietem pobliskiej Jaworzyny wystaje wierzchołek Babiej Góry:

Widoki z Kiczery - stąd można popatrzeć z góry na taflę wody w zbiorniku na Górze Żar:

Panorama z Jałowca (1111 m n.p.m. - łatwo zapamiętać wysokość ;-)) - najwyższego punktu na trasie pierwszego etapu. Po lewej stronie widać Beskid Żywiecki, a po prawej Beskid Śląski.

8 lipca 2023 - The LOOP - trasa przez Beskid Żywiecki

Drugi dzień moich zmagań na trasie The LOOP przebiegał w całości w Beskidzie Żywieckim i zaczynał się od podejścia z Zawoi na Babią Górę. Kiedy wstałem rano i wyszedłem na balkon, nad Królową Beskidów świecił księżyc. Chwilę po 6 rano wybiegłem z pensjonatu Beskid i za niecałe pół kilometra byłem z powrotem na trasie The LOOP, która prowadziła dalej zgodnie z zielonym szlakiem do Zawoi Markowej. Na dużym parkingu było już trochę samochodów - w końcu to sobota i piękna pogoda, w związku z czym dużo osób wybierało się na Babią. Po minięciu bramek BgPN zielony szlak prowadzi szeroką drogą, a następnie szlak i droga idą równolegle. Tam doszedł mnie jakiś ambitny biegacz, który przez jakiś czas siedział mi na ogonie. W końcu zatrzymałem się na chwilę, żeby wyciągnąć żel z plecaka, ale tak naprawdę chciałem go puścić przodem, żeby spokojnie podchodzić samemu. Nie wiedział, że normalnie odszedłbym mu bez trudu, ale miałem cięższy plecak (on biegł kompletnie na lekko), "trochę" kilometrów i przewyższeń w nogach z poprzedniego dnia i perspektywę kolejnych tego oraz następnego dnia. Nie było sensu się ścigać, tracić energii i eksploatować mięśni. Zatrzymałem się na chwilę na zdjęcie pod schroniskiem na Markowych Szczawinach i potruchtałem Górnym Płajem w kierunku Perci Akademików. Tam spokojnie podchodziłem i ku mojemu zaskoczeniu doszedłem biegacza, który wcześniej wyprzedził mnie na początku. Zatrzymałem się na zrobienie kilku zdjęć panoram i technicznych ułatwień na Perci Akademików - występują tu łańcuchy i jest jedna ścianka z klamrami. Potem jednak dochodziłem kolegę, który pod szczytem Babiej wyglądał już na zmęczonego - nawet kilka razy zatrzymywał się, żeby złapać oddech. Przez chwilę byłem tuż za nim, a ostatecznie jakieś 50 metrów przed szczytem wyrwał do przodu jakby ścigał się ze mną w zawodach. Uśmiechnąłem się tylko pod nosem i spokojnym krokiem wszedłem na szczyt, oglądając widoki i zerkając z politowaniem, jak kolega z trudem łapie oddech ;-) Dalej na logikę trasa The Loop powinna prowadzić czerwonym Głównym Szlakiem Beskidzkim na zachód w stronę Przełęczy Brona i dalej Pilska, ale jest tutaj dodatkowa dokrętka - najpierw trzeba iść na wschód tym samym GSB w przeciwnym kierunku w stronę Przełęczy Krowiarki, by tuż przed Sokolicą skręcić w lewo w zielony szlak (tzw. Perć Przyrodników) i potem wrócić niebieskim szlakiem (Górnym Płajem) na Markowe Szczawiny. Przed schroniskiem spotkałem mojego kolegę Bartosza Jamruszkiewicza z rodziną - zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie. Co ciekawe, nie było to moje ostatnie spotkanie z Bartoszem na mojej trasie - następnego dnia widzieliśmy się w okolicach Przełęczy Kubalonka. Zjadłem śniadanie w schronisku, wypiłem kawę, a w międzyczasie podładowałem telefon i wbiłem sobie do książeczki pieczątki - było ich aż pięć. Dalej od schroniska Markowe Szczawiny trasa The LOOP prowadzi zgodnie z Głównym Szlakiem Beskidzkim aż pod samą Równicę nad Ustroniem, z takim wyjątkiem, że trzeba zbiec do Korbielowa (GSB prowadzi przez Przełęcz Glinne) i wyjść na szczyt Pilska (GSB omija szczyt i przechodzi tylko dołem przez Halę Miziową). Na początku na odcinku z Markowych Szczawin na Żywieckie Rozstaje mijałem dziesiątki biegaczy z zawodów Diablak Salco Skymarathon na dystansie 40 km, którzy biegli w przeciwnym kierunku. Potem na szlaku spotykałem mniej ludzi. Wyszedłem na Mędralową, gdzie zrobiłem zdjęcie szerokiej panoramy z Hali Mędralowej. Graniczny odcinek do Mędralowej Zachodniej stanowi najbardziej na północ wysunięty obszar na Słowacji. Minąłem dwie bazy namiotowe - Głuchaczki i Jaworzyna, pokonałem kolejne wzniesienia na Jaworzynę i Beskid Krzyżowski, po czym zostawiłem graniczny czerwony GSB i zbiegłem żółtym szlakiem do Korbielowa. Na tym odcinku było dość dziko i momentami ciężko było znaleźć oznaczenia szlaku. Miałem kilka momentów zawahań i musiałem sprawdzać trasę na mapie, a raz po prostu się pomyliłem, zbiegając intuicyjnie ulicą Pod Weską. Na szczęście po ponad 100 metrach zerknąłem na mapę i podszedłem z powrotem do góry w stronę ulicy Widokowej, wracając na właściwą trasę. Dalszy odcinek żółtego szlaku też jest poprowadzony dość dziwnie przez niewykoszone pole wokół gospodarstwa U Walaca. Tuż przed zbiegnięciem do rzeki zahaczyłem jeszcze lewym ramieniem o krzew róży wystający zza ogrodzenia tutejszego gospodarstwa, robiąc sobie tatuaż na pamiątkę z wycieczki. Chwila chłodzenia w rzece Glinna i po przejściu przez most byłem przy głównej drodze Korbielowie. Niestety w pobliżu nie znalazłem żadnego sklepu ani stoiska, w którym mógłbym kupić wodę i lody, na które miałem ochotę. Skończyło się na tym, że w Zajeździe Smrek kupiłem pucharek lodowy do zjedzenia na miejscu (nie mieli lodów na wynos), a kiedy poprosiłem o napełnienie bidonów wodą z pięciolitrowych butelek, które posiadali, to policzyli mi za to tak, jakbym zamówił do stolika dwie wody w butelkach półlitrowych ze szklankami, więc za samo uzupełnienie bidonów zapłaciłem jak za zboże. Umieją tam robić biznesy w tym zajeździe. Przynajmniej w międzyczasie pozwolili mi za darmo podładować telefon - mają gest. Wspiąłem się żółtym szlakiem na Halę Miziową, kupiłem tam kolejną porcję wody (następne napełnienie planowałem dopiero na Rysiance), przybiłem pieczątki w schronisku i zacząłem wspinaczkę na Górę Pięciu Kopców (polski wierzchołek) i Pilsko. Na szczycie Pilska spotkałem Jarka Kożdonia - świetnego biegacza z Żor. Był na wycieczce z żoną i trzema synami. Porozmawialiśmy trochę, zrobiłem zdjęcia i zacząłem zbiegać z powrotem w dół. Na gruzowisku pod Górą Pięciu Kopców niefortunnie nadepnąłem na duży kamień, podbijając jego drugą stronę, która uderzyła mnie mocno w goleń. Szybko zrobił mi się w tym miejscu pokaźny krwiak wielkości piłki do ping ponga, ale na szczęście ból nie był tak duży, żebym miał jakieś problemy z kontynuowaniem biegu. Na szlaku w stronę Rysianki jest jeszcze kilka górek - Tanecznik, Munczolik (Sypurzeń) i Szyproń (Palenica lub słow. Brts), a potem na Trzech Kopcach granica polsko-słowacka skręca na południe, a ja biegłem dalej na Rysiankę, gdzie zgodnie z przewidywaniami spotkałem setki turystów. W schronisku niestety przybiłem tylko pieczątkę, bo kolejka do okienka sięgała kilkunastu osób, a ja nie miałem ochoty tyle czekać. Bidony miałem już puste, ale wiedziałem, że napełnię je ponownie biegnąc czerwonym szlakiem na zachodnich zboczach Romanki - jest tam kilka wartkich strumieni. Zrobiłem kilka zdjęć na halach i biegłem dalej w stronę Słowianki. Tam przybiłem pieczątkę, kupiłem ciastka i konsumowałem je w towarzystwie dowcipnego rowerzysty, który pytał mnie, czy jestem Kilianem Jornetem, bo wyglądam jak on (faktycznie kilka osób wcześniej mi to mówiło). Kolejny postój miałem przy Stacji Turystycznej Abrahamów, którą sympatyczna pani otworzyła specjalnie dla mnie, choć z góry mówiłem, że ja tylko chciałem przybić pieczątkę. Na ostatnim odcinku bardzo bolały mnie nogi, szczególnie mięśnie czworogłowe ud. To był zapewne efekt ciężkiego i długiego biegu poprzedniego dnia, a także szczególnie porannego zbiegu z Babiej. Ciężko mi było nawet zbiegać i momentami schodziłem, a jednocześnie wiedziałem, że dziewczyny będą musiały na mnie dłużej czekać w Węgierskiej Górce. W końcu zbiegłem na asfalt między Żabnicą i Węgierską Górką, ale do mety tego etapu zostawało jeszcze 2,5 kilometra asfaltem, lekko w dół. Ten odcinek truchtałem. Dojechały do mnie dziewczyny, kibicowały mi z okien samochodu i pytały, co tak wolno biegnę ;-) Ostatecznie skończyłem tuż przed rondem, skąd pojechaliśmy samochodem do domu w Bielsku-Białej. W to samo miejsce w Węgierskiej Górce planowałem pojechać następnego dnia rano, żeby rozpocząć ostatni etap The LOOP po Beskidzie Śląskim.

8 lipca 2023 (sobota) - Trasa przez Beskid Żywiecki - czas 14:50, dystans 69,1 km, przewyższenie +3200/-3400 m

To zdjęcie panoramy Tatr zrobiłem pod szczytem Babiej Góry drugiego dnia pokonywania The LOOP, w sobotę przed 8:00 rano. Tatry Wysokie były zamglone, ale operując jasnością i kontrastem udało mi się coś wyciągnąć z tej fotografii, a na dolnym zdjęciu widać wyraźnie postrzępioną linię tatrzańskich szczytów, dorysowaną przez aplikację Polskie Góry ;-)

Kiedy w sobotni poranek wybiegłem z Zawoi na drugi etap The LOOP, moje dziewczyny jeszcze smacznie spały. Śniadanie zjedliśmy mniej więcej w tym samym czasie - ja w schronisku na Markowych Szczawinach (już po zbiegnięciu z Babiej Góry, której szczyt zdobyłem przed 8:00 rano), a one w ośrodku, w którym spaliśmy tej nocy. Potem ja pobiegłem w kierunku Pilska, a dziewczyny wyjechały na kolejką na Mosorny Groń (1074 m n.p.m.), gdzie wyszły na wieżę widokową. To zdjęcie masywu Babiej Góry zrobiła moja żona o godzinie 10:52, a ja wybiegłem ze schroniska o godzinie 10:15. Możliwe zatem, że widać mnie na tym zdjęciu - jestem gdzieś na prawo od Małej Babiej Góry ;-)

Panorama z Hali Miziowej. Na zdjęciu po lewej stronie widać Jałowiec, na którym byłem poprzedniego dnia wieczorem, a po prawej Babią Górę, której szczyt zdobyłem tego dnia przed 8:00 rano. Nieco bliżej widać góry, przez które przebiegałem później - Mędralową, Mędralową Zachodnią i Beskid Krzyżowski, z którego zbiegłem do Korbielowa, by potem wdrapać się właśnie na Halę Miziową. Chciałoby się poleżeć na leżaku obok tych ludzi, ale musiałem dalej napierać na szczyt Pilska, a tego dnia czekała mnie jeszcze Rysianka i długi zbieg do Węgierskiej Górki, gdzie na koniec dnia zamknąłem odcinek w Beskidzie Żywieckim.

Z Hali Miziowej wdrapałem się na Pilsko, skąd mogłem podziwiać panoramę Tatr. Szczyt Pilska (1557 m n.p.m.) to jedyny punkt na trasie The LOOP, który leży w poza granicami Polski. Dość długi fragment w Beskidzie Śląskim (Czantoria - Kiczory) pokonuje się wzdłuż granicy polski-czeskiej, jeszcze dłuższym fragmentem w Beskidzie Żywieckim przebiega granica polsko-słowacka (od Trzech Kopców za Rysianką do masywu Babiej Góry, ale przez Korbielów omija się jednak graniczną Przełęcz Glinne oraz przez Markowe Szczawiny omija się graniczną Małą Babią Górę), natomiast Pilsko to jedyny punkt na trasie leżący w całości po stronie słowackiej. Polski wierzchołek Pilska (położony na granicy, 1542 m n.p.m.) nazywa się Góra Pięciu Kopców i jest jednocześnie najwyższym szczytem województwa śląskiego.

9 lipca 2023 - The LOOP - trasa przez Beskid Śląski

W niedzielę, trzeciego dnia, zmartwychwstałem ;-) Tak czułem się w niedzielny poranek, kiedy obudziłem się w moim łóżku bez użycia budzika i zacząłem odprawiać poranne rytuały przed ostatnim dniem pokonywania trasy The LOOP - etapem w Beskidzie Śląskim z Węgierskiej Górki do Bielska-Białej. Wieczorem poprzedniego dnia miałem obawy, jak będę się czuł i czy nogi wytrzymają, skoro w końcówce sobotniego etapu tak bardzo cierpiałem na zbiegach. W niedzielę rano wszystko wyglądało OK, a wiedziałem, że tego dnia będę biegł już bez tego obciążenia, że następnego dnia mam kolejny etap, a bliskość mety spowoduje, że będzie jeszcze łatwiej. Pojechałem samochodem do Węgierskiej Górki i zostawiłem go na parkingu w okolicach ronda, skąd później tego dnia odebrała go żona. Przeszedłem w dokładnie to samo miejsce, w którym skończyłem etap poprzedniego dnia, włączyłem stopery o godzinie 6:06 i ruszyłem. Na początku truchtałem po Węgierskiej Górce zgodnie z przebiegiem czerwonego szlaku, przeprawiłem się mostem na drugą stronę Soły i zacząłem pierwsze podejście w Beskidzie Śląskim. Kawałek za Schronem Waligóra, w pięknym lesie sosnowym, miałem dobry widok na budowany właśnie odcinek drogi S1, tzw. Obejścia Węgierskiej Górki. Pomysłodawcy The LOOP początkowo planowali poprowadzić trasę z Baraniej Góry czarnym szlakiem w dół do Fajkówki, a potem zielonym do Węgierskiej Górki. Potem jednak z powodu budowy drogi w tej okolicy zdecydowano się na alternatywne rozwiązanie czerwonym szlakiem, którym właśnie szedłem. Moim zdaniem to lepsza opcja, bo wtedy cały odcinek The LOOP spod Pilska aż pod Równicę nad Ustroniem przebiega Głównym Szlakiem Beskidzkim i nie trzeba nieintuicyjnie zawracać na Baraniej Górze. Trasa na Glinne minęła spokojnie - dobrze mi się podchodziło. Potem zbieg na przełęcz i kolejny tysięcznik - Cebula. Za nią przebiegłem przez uroczą Halę Radziechowską i wdrapałem się na Magurkę Radziechowską - to już ponad 1100 m. Na odcinku do Magurki Wiślańskiej podziwiałem okoliczne widoki oraz ciekawe wychodnie skalne, a potem kierowałem się na południe w stronę zbliżającej się Baraniej Góry. To już trzeci dzień, kiedy w początkowej fazie miałem zaliczyć wysoki szczyt - w piątek na początek była Szyndzielnia (dopiero pod koniec etapu przebił ją wyższy od niej Jałowiec), w sobotę Babia Góra, a teraz Barania Góra. Potem miało być już tylko niżej, choć po drodze czekało mnie oczywiście jeszcze sporo przewyższeń i wysokich szczytów. Na Baraniej Górze nie mogłem sobie odmówić wejścia na wieżę widokową i uchwycenie stamtąd panoram. Za Wierchem Wisełka szlak skręca w prawo w dół w stronę Schroniska PTTK Przysłop. Na zbiegu nawierzchnia była ciężka - najpierw drewniane bale, potem ruchome kamienie. Próbowałem uciekać na boczne ścieżki z tego gruzowiska, ale one również nie były zbyt wygodne. Na Przysłopie najpierw poszedłem do dawnej gajówki z 1863 roku, w którym obecnie mieści się muzeum. Tam porozmawiałem miło z dwiema paniami, przybiłem pieczątki i udałem się do schroniska, które liczy sobie tyle lat co ja (powstało w 1979 roku). Udało mi się podładować telefon, uzupełnić wodę, zjeść jajecznicę i wypić kawę. Ruszyłem dalej, zbiegając na dół i kawałek wzdłuż Czarnej Wisełki, w której nieco się ochłodziłem. Potem przeprawiłem się na drugą stronę rzeki i kierowałem się w stronę Stecówki. Tamtejsze schronisko było zamknięte, ale kupiłem lody w foodtracku i co ciekawe, mieli tam też ładną pieczątkę - skorzystałem i przybiłem do książeczki. Trasa przebiegała dalej czerwonym szlakiem, a tym odcinkiem nigdy jeszcze nie biegłem - zawsze wybierałem asfaltową drogę. Teraz biegło się znacznie trudniej - ścieżka przebiegała przez teren z kamieniami, korzeniami i błotem. Na końcu tego odcinka pomyliłem się nawigacyjnie i dobiegłem drogą do żółtego szlaku, którym dotarłem do drogi. Na tym odcinku pokonałem bardzo podobny dystans do właściwego przebiegu czerwonego. Muszę tu kiedyś wrócić, żeby zobaczyć dokładnie miejscowe skały i małą wieżę widokową. To zaledwie kilka minut piechotą z miejscowego parkingu, z którego przebiegłem dalej kilometr na zachód do Przełęczy Kubalonka. Tam chwilę odpocząłem w miejscowej budce z pamiątkami, które właścicielka skarżyła się na upały, że klienci są wtedy drażliwi i że mniej osób chodzi w takich warunkach w góry, co powoduje, że ma znacznie mniejszy utarg. Pobiegłem dalej na zachód w stronę granicy z Czechami i ku mojemu zaskoczeniu znowu spotkałem Bartosza - tego samego, z którym poprzedniego rozmawialiśmy przy schronisku pod Babią Górą. Teraz jechali na rowerach ze swoim kolegą Romkiem dookoła Wisły. Porozmawialiśmy chwilę i pobiegłem dalej. Za górą Beskid czerwony szlak skręca na południe z grani w dół, przez jakiś czas prowadzi drogą szutrową, a potem wraca na górę. Kiedy podchodziłem tą rozgrzaną drogą, obserwowałem zjawisko fatamorgany (mirażu) - rozgrzane powietrze drży w okolicach nagrzanej powierzchni, ponieważ jego temperatura jest wyższa, a gęstość mniejsza (ciepłe powietrze idzie do góry - tak działają np. balony). W zależności od gęstości powietrza światło inaczej się w nim załamuje, co powoduje, że mieszanie się rozgrzanego przy gruncie powietrza z nieco mniej rozgrzanym w atmosferze, powoduje efekt drgań obrazu. Niedługo potem byłem na Kiczorach, gdzie czerwony szlak zaczyna prowadzić granicą polsko-czeską. To również ciekawe w moim podziale trasy na 3 segmenty, że pierwszego dnia biegłem wyłącznie w Polsce, drugiego dużo czasu spędziłem biegnąc granicą ze Słowacją - od Babiej Góry do Trzech Kopców przed Rysianką, a nawet przez moment na Pilsku byłem tylko na obszarze Słowacji, natomiast trzeciego dnia od Kiczor do Czantorii poruszałem się granicą polsko-czeską i wśród licznych turystów często słyszałem język czeski. Wkrótce dotarłem do schroniska pod Stożkiem, gdzie spędziłem trochę czasu, żeby się ochłodzić. Dalej zbiegłem na dół pod Mały Stożek i wyszedłem na Cieślar, skąd jest szeroka panorama widokowa. Kolejną górą, już nieco niższą, był Soszów, z którego zbiegłem do najbliższych budynków, myśląc, że jest to schronisko. Okazało się, że to restauracja Lepiarzówka - również stamtąd mam pieczątkę. Właściwe schronisko Soszów, wybudowane w 1932 roku, znajduje się około 400 metrów dalej - tam również przybiłem pieczątkę. Dalej czerwony szlak omija Mały Soszów i po zejściu na Przełęcz Beskidek zaczyna się znowu piąć do góry na Czantorię, której szczyt zdobyłem dziarskim krokiem. Nie byłbym sobą, gdybym nie odwiedził miejscowej wieży widokowej, żeby zrobić kilka zdjęć. Kosztowało mnie to trochę czasu i wysiłku (a także pieniędzy - wejście na wieżę kosztuje 10 PLN), ale nie przejmowałem się tym, bo zakładałem, że i tak tego dnia będę kończył w nocy - byle się wyrobić przed północą. Pożegnałem się z granicą czeską i pobiegłem dalej na wschód w stronę górnej stacji kolejki, a stamtąd stromo w dół wzdłuż stoku narciarskiego do Ustronia. Kiedy przechodziłem mostem nad Wisłą, w rzece kąpały się dziesiątki osób, a setki leżały na plaży. Faktycznie było bardzo gorąco (28 stopni w cieniu) i ludzie chętniej szukali schronienia w cieniu i wodzie niż chodzili po górach. W parku w Jaszowcu było mniej osób i nawet w porównaniu do mnie (tego dnia miałem już w nogach dystans maratonu) poruszały się jak muchy w smole. Konsekwentnie wspiąłem się pod Równicę, gdzie zrobiłem sobie dłuższy przystanek w miejscowym Gościńcu na Równicy. Tam zamówiłem sobie placki ziemniaczane z sosem grzybowym, przybiłem pieczątkę i naładowałem telefon. Po odpoczynku w gościńcu wydłużyłem sobie nieco trasę, wychodząc na szczyt Równicy. Pamiętam, jak 6 lat wcześniej finiszowałem tu jako drugi w Biegu na Równicę, wyprzedzając nieznacznie Anię, która była trzecia w generalce i oczywiście wygrała wśród kobiet. Ze szczytu Równicy pobiegłem ścieżką, żeby złączyć się z powrotem z zielonym szlakiem. W tym miejscu trzeba uważać z nawigacją, bo dwie drogi prowadzą równolegle w odstępie zaledwie 20 metrów - lepiej biec szlakiem, czyli tą północną drogą, żeby nie przegapić zakrętu. Na zbiegu do Brennej Leśnicy kręciło mnie w brzuchu - to być może efekt zjedzenia tych placków. Na dole w Brennej spokojnie truchtałem, aż jakiś starszy facet idący z partnerką krzyknął do mnie "spal gumę!". Ja jednak się nie spieszyłem i po przekroczeniu Brennicy zacząłem spokojne podejście na Błatnią. Po drodze spotkałem trochę turystów schodzących ze szczytu, a także trochę osób na quadach. Kiedy dotarłem na szczyt Błatniej, słońce już chyliło się ku zachodowi. W schronisku była jeszcze obsługa i dałem radę kupić półlitrową butelkę wody. Przybiłem pieczątkę i podszedłem na szczyt Błatniej, skąd zrobiłem kolejne zdjęcia. Ja podchodziłem na Stołów, a słońce już zachodziło. Przy podchodzeniu na Trzy Kopce musiałem już włączyć czołówkę, żeby oświetlić sobie trasę w lesie. Fotka na Trzech Kopcach i podejście na Klimczok - moja 10 wizyta w tym roku na tym szczycie, w zeszłym było ich znacznie więcej - 58. Zrobiłem pamiątkową fotkę na tronie i zbiegłem w stronę Szyndzielni. Po drodze zaskoczyła mnie duża liczba żab, które powychodziły w nocy na ścieżki. Nocną atmosferę popsuli nieco motocykliści jeżdżący po grani. To duży hałas, a do tego zostawiają za sobą pył, który odbija światło czołówki, a także nieprzyjemnie się w nim oddycha. Schronisko na Szyndzielni było rozświetlone, ale do niego nie wchodziłem. Zatrzymałem się za to przy górnej stacji kolejki, żeby zrobić pamiątkowe zdjęcie zamknięcia pętli The LOOP. Fajnie, że w afisz jest podświetlany - trzeba kliknąć, by włączyć światło. Twarz oświetliłem sobie czołówką i udało mi się zrobić pamiątkowe zdjęcie. Na zbiegu do dolnej stacji kolejki zamówiłem taksówkę, żeby podjechała za 20 minut pod pętlę autobusową, skąd w piątek rano zaczynałem pętlę. Zdążyłem dobiec tam przed godziną 23:00, jeszcze zanim przyjechała taksówka. Wyłączyłem stopery i z satysfakcją usiadłem na ławce. To był koniec wspaniałej przygody! :-) Niedługo potem byłem w domu, gdzie spokojnie się wykąpałem i mogłem położyć się spać ze świadomością świetnie wykonanej pracy oraz że następnego dnia nie muszę już wcześnie wstawać i biegać ;-)

9 lipca 2023 (niedziela) - Trasa przez Beskid Śląski - czas 16:48, dystans 72,6 km, przewyższenie +3260/-3200 m

Ostatni dzień pokonywania trasy The LOOP - początek odcinka w Beskidzie Śląskim. Widok z urokliwej Hali Radziechowskiej (1000-1040 m n.p.m.) położonej między szczytami Cebula (1035 m) i Magurka Radziechowska (1108 m).

4 lata wcześniej brałem udział w Biegu Dookoła Doliny Wisły i na odcinku między Baranią Górą i Czantorią trasa idealnie pokrywała się z przebiegiem The LOOP, tyle że wtedy biegłem w przeciwnym kierunku. W czasie tamtych zawodów zrobiłem wiele zdjęć panoram górskich i mam też fotki z wieży widokowej na Baraniej Górze. Poniżej zamieściłem link do fotorelacji:

Fotorelacja z Biegu Dookoła Doliny Wisły z 2019 roku

W fotorelacji z The LOOP nie mogło zabraknąć opisanej panoramy z wieży widokowej na Baraniej Górze :-) Po lewej stronie zdjęcia widać opisane szczyty, na których byłem poprzedniego dnia - od lewej: Sokolica, Babia Góra, Pilsko, Rysianka (schronisko pod szczytem).

Trzeciego dnia pokonywania The LOOP po 7 godzinach biegu z Węgierskiej Górki dotarłem do schroniska pod Stożkiem. Na środku zdjęcia widać Baranią Górę, na której byłem przeszło 4 godziny wcześniej, a bardziej na prawo widoczne są szczyty Beskidu Żywieckiego, przez które przebiegałem poprzedniego dnia. Aplikacja pokazuje stąd dystans do Babiej Góry w linii prostej zaledwie 51 km, jednak musiałem ich stamtąd przebiec znacznie więcej, do tego po drodze pokonując duże przewyższenia. Po prawej stronie zdjęcia widoczne najwyższe w Beskidzie Śląskim Skrzyczne (opis oznaczony polską flagą jako szczyt zaliczany do Korony Gór Polski), przez które jednak nie przechodzi trasa The LOOP.

Ze Stożka Wielkiego pobiegłem na północ czerwonym szlakiem wzdłuż granicy polsko-czeskiej, by po drodze przebiec przez Mały Stożek (750 m n.p.m.), Cieślar (920 m), Soszów Wielki (885 m), Soszów Mały (762 m - szlak prowadzi pod szczytem) i ostatecznie wdrapałem się na najwyższą w tym grzbiecie Czantorię Wielką (995 m). Tam nie mogłem sobie odmówić przyjemności wejścia na wieżę widokową, stojącą po stronie czeskiej (wstęp 10 PLN). Z góry mogłem przeanalizować ostatnią część trasy The LOOP, która była jeszcze przede mną. Trzeba było pożegnać czeską granicę i pobiec do górnej stacji kolejki na Czantorię, potem stromo zbiec do Ustronia Polany, przekroczyć Wisłę i wdrapać się wzdłuż drogi prowadzącej na Równicę czerwonym szlakiem (to nadal GSB) na szczyt Nad Zawodziem (753 m). Tam planowałem zatrzymać się w Gościńcu Równica, wyjść na szczyt Równicy (884 m, szlak wprawdzie omija szczyt i dzięki temu jest krócej i łatwiej, ale chciałem go zdobyć), a następnie zbiec na dół zielonym szlakiem do Brennej, przekroczyć Brennicę i tym samym zielonym szlakiem wdrapać się na Błatnią (917 m). Ostatni odcinek przez Stołów (1035 m), Trzy Kopce (1082 m) na Klimczok (1117 m) planowałem pokonać już przy świetle czołówki. Opisane wyżej szczyty dobrze widać na tym zdjęciu. Finisz jest już z górki - trzeba pobiec na Szyndzielnię (1028 m) i zbiec do Bielska-Białej. Na zdjęciu po prawej stronie załapał się też fragment Beskidu Małego z Kocierzem, przez który przebiegałem 2 dni wcześniej, pierwszego dnia pokonywania The LOOP.

Widok z wieży widokowej na Czantorii - opisana panorama Beskidu Śląsko-Morawskiego po stronie czeskiej:

Opisana panorama spod Równicy - widok na masyw Czantorii, za nim Beskid Śląsko-Morawski:

Opisana panorama z tarasu schroniska na Błatniej:

Ciekawa obserwacja, jak zmienia się perspektywa w górach :-) Wszystkie 3 zdjęcia zrobiłem trzeciego, ostatniego dnia pokonywania trasy The LOOP - odcinka przebiegającego w całości w Beskidzie Śląskim z Węgierskiej Góry do Bielska-Białej. Każde z nich zostało wykonane w kierunku południowo-zachodnim (symbol SW), ale z różnych miejsc - o 15:33 z wieży widokowej Czantorii Wielkiej, o 18:15 spod Równicy i o 20:37 z tarasu schroniska na Błatniej. Na pierwszym zdjęciu z Czantorii widać czeski Beskid Śląsko-Morawski z jego najwyższym szczytem - Łysą Górą (1323 m n.p.m.). Na kolejnym zdjęciu spod Równicy widać masyw Czantorii, a za nim wystają niektóre szczyty Beskidu Śląsko-Morawskiego. Na panoramie spod Błatniej po prawej stronie widać Czantorię (dystans w linii prostej 12,5 km) i Równicę (6,6 km), natomiast wystająca między nimi Łysa Góra jeszcze bardziej się oddaliła (42 km). Po prawej stronie widać całe pasmo graniczne, które pokonywałem tego dnia po południu - Kiczory, Stożek Wielki, Cieślar, Soszów (885 m - nieopisany, bo zamiast niego jest wyższy Wielki Połom) oraz Czantoria.

Aplikacja Polskie Góry potrafi również generować rysunki panoram - tutaj opisana szeroka panorama z Błatniej. Aby otworzyć zdjęcie w dobrej rozdzielczości, należy na nie kliknąć.

Na finiszu The LOOP pobiegłem z Błatniej w kierunku Klimczoka. Najpierw trzeba było pokonać przewyższenie na Stołów (1035 m n.p.m.), a potem zbiec na przełęcz. Po zachodzie słońca zaczynało się robić ciemno i w czasie podejścia w lesie pierwszy raz na trasie włączyłem latarkę czołową. Szybko osiągnąłem szczyt Trzech Kopców (1082 m). Nazwa pochodzi od tego, że kiedyś stykały się tutaj granice administracyjne trzech obszarów: łodygowickiego, księstwa cieszyńskiego oraz państwa bielskiego. W 1936 roku wybudowano tu służące Polakom prywatne schronisko, którym administrował Robert Urbanke. W czasie walk w końcówce wojny schronisko uległo zniszczeniu i ostatecznie rozebrano je w 1948 roku. Stojąc na pozostałościach schroniska zrobiłem zdjęcie w kierunku południowo-wschodnim. Perspektywa jest stąd podobna do tej ze szczytu pobliskiego Klimczoka, skąd często fotografuję panoramy. O tej porze w ciemnościach było jeszcze widać zarys Beskidu Żywieckiego - Pasmo Policy, Babią Górę, a także bliższe Pilsko, Romankę, Rysiankę, Lipowski Wierch i Boraczy Wierch. Odcinek z Zawoi na Babią Górę, a potem na Pilsko i Rysiankę pokonałem poprzedniego dnia. Moja przygoda z The LOOP powoli się kończyła - pozostała jeszcze krótka wspinaczka na Klimczok, a potem już z górki na Szyndzielnię i do mety ;-)

Podsumowanie projektu "The LOOP w 3 dni"
Czas od startu do mety: 63:46 (2 dni, 15 godzin i 46 minut)
Czas na trasie: 45:49
Dystans: 226,1 km
Przewyższenie: +/-10300 m

Wzmianka na mój temat w artykule o The LOOP na portalu slazag.pl ;-)

Wszystkie wpisy

----------------------------------------------------------------
Powrót do strony głównej aplikacji Polskie Góry
----------------------------------------------------------------
Copyright 2015-2024 Robert Celiński, Byledobiec Anin